informacje o cookies!

Używamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.

Tutaj można się dowiedzieć, jakie to projekty, co jest ich celem i na jakim są etapie. Więcej informacji, czyli szczegółowe opisy, linki do dokumentów i konsultacji, można znaleźć klikając na tytuły.

"Na świecie żyje ponad miliard ludzi niepełnosprawnych, w tym 190 mln. boryka się ze znacznymi trudnościami w funkcjonowaniu. Według szacunków WHO w latach 70-tych poprzedniego stulecia osoby niepełnosprawne stanowiły 10% ogółu ludności świata. Ale liczba osób niepełnosprawnych rośnie i obecnie stanowi 15% wszystkich ludzi. Zmiana ta jest spowodowana wydłużeniem trwania życia, występowaniem chorób przewlekłych (choroby serca, cukrzyca itp.), a także urazami (wypadki drogowe, klęski żywiołowe)".
Światowy Raport Niepełnosprawności (WHO + Bank Światowy 2012).

Wytyczne dotyczące implementacji, ze szczególnym uwzględnieniem powrotu do pracy (RTW),
które zostały uzgodnione przez członków ISSA we współpracy z Rehabilitation International, istnieją od 2014 roku. Wytyczne te oparte są na kodeksie postępowania Międzynarodowej Organizacji Pracy (ILO). „Zarządzanie niepełnosprawnością w miejscu pracy”, opublikowane w 2002 r. i oparte na konsensusie między partnerami społecznymi na całym świecie (pracodawcy i pracownicy).

POLITYKA ORAZ SYSTEMY REHABILITACJI W EUROPIE

I grupa państw reprezentowana jest przez: Austrię, Danię, Finlandię, Niemcy, Holandię, Norwegię i Szwajcarię.

Główne cechy charakterystyczne tych państw to: powszechność systemu rehabilitacji (wszyscy pracownicy są uprawnieni do rehabilitacji), skoncentrowane usługi na profilaktykę i wczesną interwencję, szeroka odpowiedzialność pracodawcy w procesie powrotu do pracy, skuteczna koordynacja multidyscyplinarnych zespołów oraz zarządzanie przypadkiem.

Przykład Niemiec:

W Niemczech rehabilitacja zawodowa pobytowa jest realizowana przez Ośrodki Rehabilitacji Zawodowej (Stowarzyszenie Wyższej Użyteczności Publicznej) i finansowana  przez różne instytucje: ubezpieczenia społecznego, Ministerstwo Pracy, Urzędy Pracy itp. Do programu rehabilitacji zawodowej są kierowane osoby niepełnosprawne, samodzielnie funkcjonujące, u których stwierdzono możliwość nauki nowego zawodu w ciągu 2 lat. Osoby te kierowane są do Ośrodków Rehabilitacji Zawodowej, gdzie po przeprowadzeniu w okresie 2-4 tygodni kwalifikacji medycznej, psychologicznej, socjologicznej i zawodowej- opracowuje się indywidualnie dla każdej osoby niepełnosprawnej program rehabilitacji społecznej, leczniczej i zawodowej, czyli rehabilitacji kompleksowej. Po zakończeniu szkolenia jest przeprowadzany egzamin państwowy dający uprawnienia do wykonywania nowego zawodu. Według ostatnich danych około 90% osób  kończących szkolenia  znajduje zatrudnienie.

Warunkiem pośredniczenia absolwentów na rynku pracy jest: wysoki poziom szkolenia zawodowego (potwierdzony wynikiem końcowych egzaminów państwowych) oraz dobre rozpoznanie rynku pracy, prowadzone przez wyspecjalizowane komórki w Ośrodkach Rehabilitacji Zawodowej.


II  grupa państw reprezentowana jest przez: Belgię, Francję, Islandię, Włochy, Luksemburg, Szwajcarię oraz Wielką Brytanię.

Kraje te mają dobrze rozwinięte struktury dla rehabilitacji i powrotu do pracy, ale koordynacja na różnych etapach procesu powrotu do pracy, począwszy od rehabilitacji medycznej i zawodowej do reintegracji w miejscu pracy, pozostaje ograniczona.


III grupa państw reprezentowana jest przez: Bułgarię, Estonię, Irlandię, Hiszpanię, Litwę, Węgry, Portugalię i Rumunię.

Państwa te nie posiadają podejścia skoordynowanego, a tylko ograniczone wsparcie instytucjonalne ukierunkowane na powrót pracowników do pracy po absencji chorobowej.

Przykład Litwy:

Koncepcja rehabilitacji zawodowej zdefiniowana jest w prawie o integracji społecznej osób niepełnosprawnych, które określa rehabilitację zawodową jako proces przywracania  lub rozwoju zdolności do pracy u osób niepełnosprawnych, kompetencji zawodowych oraz praktycznej możliwości uczestniczenia w rynku pracy. Zakres programu rehabilitacji  zawodowej obejmuje ocenę, umiejętności zawodowych, doradztwo zawodowe i ocenę  predyspozycji w wyborze zawodu przywrócenia utraconych umiejętności zawodowych lub szkolenie pozwalające na uzyskanie nowych umiejętności zawodowych oraz pomoc w poszukiwaniu zatrudnienia na rynku pracy. W 2011 i 2012 roku zatrudniono  odpowiednio  64% i 57% osób, które ukończyły szkolenie.


IV grupa państw
reprezentowana jest przez: Republikę Czeską, Grecję, Chorwację, Cypr, Łotwę, Maltę, Polskę, Słowenię i Słowację.

Państwa z tej grupy mają ograniczone ramy prawne w zakresie rehabilitacji i powrotu do pracy. Wsparcie rehabilitacyjne dla pracowników istnieje zasadniczo tylko dla osób niepełnoprawnych i ma na celu promowanie ich dostępu do rynku pracy. Podobnie i wsparcie dla pracodawców ma
na celu jedynie zatrudnienie lub reintegrację osób niepełnosprawnych.

REHABILITACJA W POLSCE

 
Według danych  GUS głównymi przyczynami niepełnosprawności w Polsce  są:

  • choroby (80%),
  • urazy (14%),
  • wady wrodzone (5%).


W Polsce nie istnieje zintegrowany system wczesnej rehabilitacji kompleksowej, co powoduje, że koszty ochrony zdrowia dla osób chorych, które nie wymagają hospitalizacji, ale  aktywnej  kompleksowej rehabilitacji i pomocy w powrocie do pracy są zbyt wysokie. Równocześnie, osoby chore, bez wczesnej rehabilitacji, nie powracają szybko do pracy, narażając  pracodawcę na straty ekonomiczne oraz system zabezpieczenia społecznego na konieczność wypłaty świadczeń z tytułu czasowej  i długotrwałej niezdolności do pracy.

Polska gospodarka oraz polityka społeczna wymagają natychmiastowego stworzenia systemu wczesnej rehabilitacji kompleksowej, który ułatwiałby powrót osobom niepełnosprawnym do pracy. Sprawnie działający system  zapobiegnie przedłużającej się hospitalizacji da szanse powrotu do pracy i uczestnictwa w życiu społecznym oraz zapobiegnie zwiększonym kosztom opieki zdrowotnej i zabezpieczenia społecznego.